Vrijwilligers vertellen

'We zijn samen ergens goed voor!'

William (73, locatie Venlo) komt uit een gezin van 16 kinderen. ‘Zelf had ik nooit ruzie. Ik was juist de persoon om het gesprek mee aan te gaan.’ Bij de Luisterlijn voert hij nog steeds indringende gesprekken. Maar nu samen met anderen. En dat maakt hem trots: ‘We zijn samen ergens goed voor!’

‘Dertig jaar lang had ik een eigen zaak. Als winkelier ben je daar altijd. En als je veel vaste klanten hebt, komen er veel verhalen, ook intieme’, vertelt Luisterlijn-vrijwilliger William. Hij had een (muziek)entertainmentwinkel en handelde in langspeelplaten, cd’s, dvd’s en ook walkmans, koptelefoons en lampen. Hij had altijd de volle aandacht voor klanten, ook als ze alleen maar kwamen voor een praatje. ‘Met hun verhalen kon ik vaak niks doen, maar ze waren het toch even kwijt. En dat leek ze goed te doen.’

Andere manier geïnteresseerd
William was gewend aan lange werkdagen. Dus toen hij besloot om met pensioen te gaan, wist hij dat hij invulling moest hebben. ‘Ik werd gevraagd voor muziekvereniging de Harmonie, maar zag mezelf niet als klusjesman rondlopen. Ook de VVV wilde me hebben als gids, maar ik ben op een andere manier geïnteresseerd in mensen. Ik wil weten wat verschillende personen beweegt en waarom dingen wel of niet gebeuren in de omgeving van mensen. Waarom komen mensen in de problemen? En waarom komen ze er soms niet uit?’
Een kennis wees hem op Luisterlijn en dat leek hem wel wat. ‘Kijk, ik kom uit een gezin van 16 kinderen. Er speelde altijd wel wat. Zelf had ik nooit ruzie, ik was juist de persoon om het gesprek mee aan te gaan. Dus ik had al de nodige ervaring.’ En het werk bij de Luisterlijn bevalt William inderdaad goed. ‘Ik merk dat ik er als persoon rijker van word. Dat komt door de gesprekken, maar ook door de opleidingen en de begeleiding eromheen.’

Leerzame beginjaren
Vooral de beginjaren vond William leerzaam. ‘Bellers starten het gesprek vaak met iets eenvoudigs. Met een onderwerp dat niet aan het echte probleem is gerelateerd. Ik leerde om diepgaandere vragen te stellen. Dat is een beetje de kunst; open stellen en vertrouwen winnen, zodat je verder kunt komen. Dichter bij het probleem.’
William probeert altijd om gesprekken op een gelijkwaardig niveau te voeren en erop te letten om mensen in hun waarde te laten. ‘Dat vind ik belangrijk.’ Hij weet van zichzelf dat hij goed kan luisteren. Bovendien heeft hij een vrij donkere stem (‘Dat vinden veel mensen prettig’). ‘Maar je moet ook jezelf bewaken. Als het niet prettig voelt in een gesprek, of ik weet werkelijk niets over een bepaald onderwerp, dan zeg ik dat: “Joh, ik kan hierin niet met je meegaan. Zullen we het ergens anders over hebben?” Maar goed, dat gebeurt zelden.’

Uitdaging
Wat William opvalt, is dat hij vaker mensen spreekt met een psychiatrische achtergrond. ‘Ik vind het goed dat mensen niet vaker dan 4 keer per dag naar de Luisterlijn kunnen bellen. Maar je kunt je ook afvragen of zo’n maatregel nodig moet zijn. Mijns inziens moet je psychiatrische patiënten goed aan de basis helpen. Maar de bestaande zorgstructuren voldoen daar voor sommige mensen niet aan. Als de Luisterlijn zijn wij op dat front zeer nuttig, maar soms vraag ik me wel af of iemand niet (eerst of gelijktijdig) professionele inzet en een behandelplan nodig heeft.’

Samen zijn we ergens goed voor!
William kan genieten van ieder gesprek dat eindigt met een oprecht ‘dankjewel’. ‘En soms laten mensen daarbij weten dat ze weer even verder kunnen. Nóg mooier is het als iemand een écht bedanktelefoontje doet. Dat krijg je iemand aan de lijn die enkel wil bedanken. Niet alleen mij, maar ook andere collega’s van de Luisterlijn die hem of haar te woord hebben gestaan. Dat geeft een gevoel van trots. We zijn samen echt ergens goed voor!’

Ook interesse om vrijwilliger te worden? Kijk dan hier.