Help! Ik hoor stemmen in mijn hoofd…

Edwine, vrijwilligster Sensoor

De gesprekken in dit blog zijn fictief maar wel geïnspireerd op de praktijk

Help! Ik hoor stemmen in mijn hoofd… Met deze noodkreet begint het eerste gesprek van mijn chatdienst met een wanhopige jonge vrouw. Ze is in paniek, voelt zich bedreigd, verliest de controle en wil graag met iemand praten. Op haar werk weten ze het niet. Thuis begrijpen ze haar niet. 

Haar vriendin in vertrouwen nemen durft ze niet. “Ik moet hele akelige dingen doen. En als ik het niet doe, gebeurt er iets verschrikkelijks met mij. Ik wil het niet doen hoor, maar het moet gewoon, die stem zegt het immers.'' Radeloosheid en angst klinken in de chat door.

Ik probeer me haar situatie voor te stellen. Wat dit voor haar betekent, hoe het voor haar moet zijn.
Onbevangen en onbevooroordeeld ga ik met haar in gesprek. Ik probeer er voor haar te zijn en luister naar haar waarheid. Stel haar gerust dat ze bij ons anoniem is, zich veilig kan voelen en haar hart kan luchten. Uiteindelijk wordt ze kalmer en gaande ons gesprek ontdekt ze zelf wat haar te doen staat. Een mooie maar heftige chat, die me nog even in zijn greep houdt.

Bij Sensoor hebben we veel gesprekken met mensen die lijden aan een psychische aandoening. Niet alleen via de chat maar ook aan de telefoon en per e-mail. Vaak krijgen ze al psychotherapie maar willen daarnaast graag nog een extra luisterend oor om hun verhaal, hun onzekerheid en hun angsten te delen. Er zijn zoveel verschillende vormen in het brede spectrum van sociaal-psychische aandoeningen.

Toch raakt het me altijd weer als ik een gesprek krijg dat over zelfbeschadiging gaat. Heel stilletjes blijkt het aantal jongeren dat zichzelf beschadigt de afgelopen jaren extreem toegenomen. Heb je het nog nooit in het echt gezien, dan hoef je maar heel even te zoeken op social media en je vindt bergen aan foto's van zelfbeschadiging.
Vorige week was de Week van de Zelfbeschadiging en er kwamen heel veel gesprekken binnen over dit onderwerp.

Ik snij mezelf maar niemand weet het………

“Ik doe dat omdat ik dan even mijn pijn en mijn verdriet vergeet”, chat een tienermeisje. “Dan hoef ik er niet steeds aan te denken”. We praten over dat “er”. Het begin is heel moeilijk voor haar en er vallen stiltes in het gesprek. Ik probeer haar de tijd en ruimte te geven die ze nodig heeft. En moedig haar aan om te praten als dat haar helpt.

En langzamerhand durft ze te vertellen. Dat ze zich altijd een buitenbeentje voelt. Buitengesloten en alleen. Hoe ze haar pesten óp school, ná school en op facebook. Geen uitnodigingen voor feestjes. Geen vriendinnen die met haar op stap willen. Ze zou zo graag leuk zijn en leuk gevonden worden. Gewoon meedoen, er gewoon bij horen. Ze verbergt haar littekens onder haar kleren. Niemand weet dat zij zichzelf beschadigt. Het is haar geheim en het leidt haar af van de dagelijkse ellende.

We hebben een lang gesprek samen en ik ervaar echt contact met haar. Al ben ik geen hulpverlener, ik probeer haar wat perspectief te bieden, wat hoop. Misschien ben ik op dat moment een beetje een…. hoopverlener.

Edwine, vrijwilligster Sensoor